Mikołaj Wleń

MAŁE MYŚLI NA NIEDZIELĘ 22/10/2017

ZNAK KOŚCIOŁA

Na niedzielną Eucharystię większość z tych, którzy chodzą, idzie do własnego kościoła parafialnego. Dlaczego? Bo rozumiemy, że budynek kościelny również stanowi pewien znak. Jest to biblijny znak świątyni. Nasze kościoły nie są świątyniami w znaczeniu budynków sakralnych innych religii. Nowość kultu, który zainicjował Jezus Chrystus, polega między innymi na tym, że nie jest on zamknięty w murach świątyni, co więcej nie jest co do zasady związany z jakimiś określonymi miejscami.

W Ewangelii Jezus okazuje miłość i szacunek wobec świątyni jerozolimskiej, zachowuje się w niej jak gospodarz i nieraz w niej naucza, ale jednocześnie zapowiada nową świątynie. Pamiętamy scenę ewangeliczną, jak przepędziwszy handlarzy, mówi oburzonym Żydom : „Zburzcie tę świątynię, a ja w trzy dni wzniosę ją na nowo.” (J2,19), co Ewangelista opatrzył komentarzem : „On zaś mówił o świątyni swego ciała” (J2,21). Wydarzenie rozdarcia zasłony przybytku w czasie śmierci Jezusa, o którym w sposób dramatyczny relacjonuje św. Mateusz w swoim opisie ewangelicznym, to symboliczne zakończenie dotychczasowego kultu. Od tej pory jedyną świątynią jest Ciało Chrystusa. To sam Chrystus zjednoczony z Ojcem i napełniony Duchem Świętym, jest „miejscem” zamieszkania chwały Bożej, a Jego słowa i czyny, zwłaszcza Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie stanowią jedyny doskonały kult oddany Ojcu. W Nowym Przymierzu nie ma tak naprawdę innej świątyni niż Ciało Chrystusa.

Jednak w Nowym Testamencie także Kościół określany jest Ciałem, którego Chrystus jest głową. Mówi o tym św. Paweł, choćby w liście do Kolosan (1,18). Dlatego Kościół rozumiany jako zgromadzenie wiernych, jest świątynią. W Kościele zaś każdy z wiernych, wszczepiony w Chrystusa przez Sakrament chrztu stanowi świątynię, jako żywy kamień w duchowej budowli. Szczególnym przejawem świątyni jest liturgiczne zgromadzenie wiernych. Modlitwa braci i sióstr zjednoczonych przez Ducha Świętego, pośród których jest obecny sam Jezus Chrystus stanowi przejaw nowego kultu „w Duchu i prawdzie” (J4.23).

Co zatem z materialnym kościołem, czyli miejscem, w którym gromadzi się Kościół na modlitwę i liturgię? Za tydzień w niedzielę, będziemy przecież wspominać liturgiczne poświęcenie naszej świątyni. Czy należy traktować go tylko użytkowo, jako miejsce dla celebrowania liturgii?

Musimy pamiętać o jednym. Budynek kościelny to znak świątyni, znak żywego Kościoła, który w tym miejscu się gromadzi, a także proroczy znak Jeruzalem Niebieskiego, do którego pielgrzymujemy. Dlatego jak najbardziej uprawnione jest nazwanie świątynią również kościoła materialnego. Dbałość o miejsce celebracji to zewnętrzny wyraz dbałości o duchową świątynię, jaką jest żywy Kościół, a ostatecznie jest wyrazem czci wobec tej świątyni, którą jest sam Chrystus.

Poświęcenie naszego kościoła, którego wspomnienie liturgiczne przypada w niedzielę za tydzień niech będzie dla nas okazją do przypomnienia w pewien sposób, sakramentalną inicjacją chrześcijanina. Ściany kościoła parafialnego skropione wodą święconą i namaszczone olejem krzyżma (jakby nawiązanie do chrztu i bierzmowania), a obrzęd poświęcenia zostaje dopełniony sprawowaniem Eucharystii.

Mamy tydzień : rozważmy znak Kościoła.

Wasz Przyjaciel