Mikołaj Wleń

MAŁE MYŚLI NA NIEDZIELĘ 08/10/2017

PYTANIE Z ODPOWIEDZIĄ

Dzisiaj chciałbym odpowiedzieć na pytanie,  które  otrzymałem, a ponieważ dotyczy ono problemów liturgii,  powinny zaciekawić przynajmniej niektórych.

Czy nabożeństwo różańcowe powinno odbywać się przy wystawionym Sakramencie?

Odpowiedź wymaga namysłu przede wszystkim nad treścią nabożeństwa.  Warto sięgnąć do nauki świętego Jana Pawła II.  Chodzi o to,  że Jan Paweł II koryguje spojrzenie na różaniec i dowartościowuje jego wymiar chrystologiczny.  Podkreśla,  że modlitwa różańcowa ma być kontemplacją Misterium Chrystusa oczami i sercem Maryi,  w łączności z Nią i na Jej wzór.  Dobrze byłoby więc,  abyśmy najpierw uwrażliwili uczestników nabożeństwa na fakt ukierunkowania różańca na Chrystusa.  W przeciwnym bowiem razie może dojść do swoistej liturgicznej schizofrenii : modlimy się do Maryi przed eucharystycznym Jezusem,  jakby On był pośrednikiem do Niej.  Czy nie wprowadza to zamieszanie i nie jest pewnym lekceważeniem sensu adoracji?  Najświętszy  Sakrament nie może stanowić dodatku do nabożeństwa.  Ma stać w centrum we wszystkich wymiarach,  nie tylko fizycznie na podwyższeniu.

Rodzi się też inny jeszcze ważniejszy problem praktykowanie nabożeństw mieszanych,  czyli hybryd.  W tej sprawie papież  Paweł VI w adhortacji  Marialis   Cultus ( nr 31)  podtrzymał to,  co podyktował już sobór watykański II w Sacrosanctum Concilium, a mianowicie,  że pobożność maryjna powinna być uzgadniana  w liturgii i jej podporządkowana.  Nieuzasadnione jest łączenie różańca czy jakiegokolwiek innego nabożeństwa z Mszą Świętą,  przez co powstają hybrydy.  Wielu duszpasterzy chce koniecznie zatrzymać ludzi na różańcu,  więc nie kończy mszy błogosławieństwem,  tylko rozpoczyna różaniec,  zazwyczaj -  by nadać nabożeństwu większej rangi,  przy wystawionym Najświętszym Sakramencie. Często nabożeństwa te są przygotowywane z większą pieczołowitością i mają ciekawszą,  bardziej przyciągającą oprawę niż sama Liturgia Eucharystii.  Paweł VI (mc 31)  przestrzega: „rodzi się niebezpieczeństwo, że pamiątka Pana nie będzie już stanowić szczytowego momentu spotkania wspólnoty chrześcijańskiej, lecz będzie jakby pewną okazją do odprawienia nabożeństwa należącego do pobożności ludowej”.

Świetnym wyznacznikiem,  czy dana wspólnota parafialna właściwie rozumie znaczenie nabożeństwa i czy rzeczywiście ma ono ukierunkowanie na Chrystusa, jest frekwencja na mszy świętej i na różańcu (czy jakimkolwiek innym nabożeństwie poza liturgię).  Jeżeli ludzie przychodzą tylko na różaniec  i tłumnie po nim wychodzą,  choć właśnie zaczyna się Eucharystia,  lub czekają pod drzwiami świątyni na koniec liturgii aby wejść po niej na samo nabożeństwo -  to znak,  że duszpasterze mają zasadnie podjąć wysiłek tłumaczenia, iż liturgia jest o wiele ważniejszą modlitwą niż wszystkie inne nabożeństwa razem wzięte.  I, że tamte modlitwy są po to,  by prowadzić do tej najważniejszej,  gdzie w świadomości Ducha Świętego słuchamy Słowa Bożego i karmimy się Ciałem Pana,  gdzie Bóg- człowiek z miłości ku nam i w całym posłuszeństwie woli Ojca staje się ofiarą za nasze grzechy,  gdzie zostaje z nami ukryty w kawałku chleba i kroplach wina,  by być pokarmem na życie wieczne.  Jeśli wspólnota ma to poukładane w sercu i w głowie,  jeśli duszpasterze nie praktykują przy okazji hybryd,  to tak nabożeństwo różańcowe przed wystawionym Najświętszym Sakramentem jako modlitwa do Chrystusa przeżywana z Maryją i za jej przykładem ma rację bytu.

Wasz Przyjaciel